پایگاه اطلاع‌رسانی جمعیت هلال‌احمر؛ اشکان موسوى | صبح روز ٢٢ اردیبهشت ماه، حیاط ساختمان صلح پر شده بود از حس عجیبى که برایش نزدیک به ٢ سال شب و روزمان را گذاشته بودیم. ساعت حوالى ١٠ بود که راه افتادیم براى یک رویداد مهم در تاریخ جمعیت هلال احمر. ماه‌ها تلاش کردیم، شب و روز برنامه ریختیم و حالا باید در محضر آقا گزارشى روایت مى شد از آنچه که بهترین تجربه عمرمان بود. ماه‌ها فقط این صدا در گوشم بود زنده نگهداشت یاد شهدا و انتقال پیام شهدا…
در مسیر که بودیم هم شوق داشتم و هم افتخار مى کردم. قرار بود همراه جمعی از خادمان کنگره ٣١٠٠ شهید امدادگر، به دیدار رهبر معظم انقلاب برویم. دیداری که برای من، نه فقط یک حضور، بلکه فرصتی برای بازگویی یک عهد بود.

نزدیک ٢ سال درگیر روایت‌گری، تحقیق، مصاحبه و ثبت تاریخ شفاهی شهداى امدادگر و خانواده معزز آن عزیزان بودیم. در این مسیر بارها نام امدادگرانی را شنیده‌ام که بی‌ادعا در خط مقدم جان دادند، بدون آنکه حتی یک عکس یا یک پلاک از آن‌ها باقی بماند. از جبهه، تنها صداهایی به ما رسیده، صداهایی گم‌شده در بایگانی خاطرات. و حالا ما، فرزندان همان نسل، آمده بودیم تا چراغ این نام‌ها را دوباره روشن کنیم.

وقتی وارد محل دیدار شدیم، نگاه‌ها پر از انتظار بود. امدادگران نسل دفاع مقدس از دکتر کولیوند و سردار فتحیان تا امدادگران امروز، پدران شهید علیرضا سعادت ماهانى و شهیده مکرمه حسینى از شهداى حادثه تروریستى گلزار شهداى کرمان، مدیران هلال احمر و همه آن‌هایی که دل در گرو نام شهدا داشتند، نشسته بودند.

با ورود رهبر معظم انقلاب، حس کردم زمان برای لحظه‌ای ایستاد. حس عجیبى داشتیم. نماز را به اقامت ایشان خواندیم.

دکتر کولیوند گزارشى از آنچه در ٢ سال گذشته از دستمان براى شهدا بر مى آمد را ارائه داد. بعد از گزارش، آقا سخن را آغاز کردند و ما گوش جان سپردیم. فرمودند: تشکّر می‌کنم از این کار بزرگی که مجموعه‌ی شماها اقدام کردید. تشکیل بزرگداشت شهدای امدادگر در طول سالهای متمادی، چه در دفاع مقدّس و چه بعد از آن، کار بسیار لازم و مهمّی بوده و امیدواریم که ان‌شاء‌الله تأثیرات مطلوب را بگذارد.

من در دل به چهره‌هایی فکر می‌کردم که فقط نامشان را شنیده‌ام. جوانانی مثل شهید سیف الله حسن بیگى، شهید محمد هادى نژاد از شهداى امدادگر که سال‌هاست در یاد پدر و مادرهایشان زنده‌اند، اما در حافظه ملی کمرنگ شده‌اند. ما آمده بودیم که همین حافظه را بیدار کنیم.

رهبر انقلاب در ادامه فرمودند: در مورد امدادگران و فضایل بزرگ اینها کم صحبت شده؛ حالا ان‌شاء‌الله بعد از این، با تشکیل این دبیرخانه‌ی شما و کارهای شما، بیشتر بشود. من دو سه جمله در این زمینه عرض میکنم. رزمنده نیاز دارد به آموزش، به سلاح؛ امّا آن کسی که این آموزش را به او میدهد و این سلاح را به او میدهد، غالباً در خارج از معرکه‌ی نبرد این خدمت را به رزمنده میکند. رزمنده احتیاج دارد به امداد، به پانسمان، به باند، به جلوگیری از خون‌ریزی، به رساندن به درمانگاه و بیمارستان؛ آن کسی که این کارها را و این پشتیبانی‌ها را از رزمنده میکند، در وسط معرکه است؛ این تفاوتِ فوق‌العاده مهمّی است بین این دو نوع پشتیبانی. امدادگر، در زیر باران گلوله و ترکش، به فکر نجات دیگری است. رزمنده‌ی ما دو کار دارد: یکی اینکه دشمن را عقب براند، یکی اینکه خودش را حفظ کند؛ امّا امدادگر ما به فکر حفظ خود نیست، به فکر حفظ دیگران است و برای حفظ دیگران وارد میدان میشود. آن چیزی که در این گوشه‌کنارِ کتابهای خاطرات رزمنده‌ها گاهی انسان مشاهده میکند از کارهایی که این امدادگران انجام دادند، واقعاً شگفت‌انگیز است! آن گذشت اینها و [کارهای] اینها، با آن سختی‌ها، با آن دشواری‌ها؛ این را باید تبیین کرد برای مردم تا بدانند و بفهمند.

آن لحظه، جمله‌ای در ذهنم نقش بست، "ما وارثان یک مسیر هستیم، نه شاهدان آن. وظیفه ما روایت است، روایت آنچه گذشت، برای آنچه خواهد آمد."

پس از سخنرانی حضرت آقا، فرصتی پیش آمد، دقایقی در محضر رهبر انقلاب قرار بگیرم. فرصتى که دکتر کولیوند به من داد، فرصتى که تا جان دارم فراموش نخواهم کرد. در محضر رهبر انقلاب گزارشى از آنچه براى شهدا از دستمان بر مى آمد گفتم، از تألیف کتاب تا ساخت مستند و سرگذشت پژوهى خانواده معزز شهدا.

وقتی از محل دیدار بیرون آمدیم، گرمای آفتاب با روشنی دل‌های ما هم‌نوا شده بود. اما من خوب می‌دانستم آنچه جانم را گرم کرده، نه فقط خورشید آسمان، که خورشید نگاه رهبری بود که راه را نشان داد، و به ما فهماند: روایت شهدا، فقط بازگویی گذشته نیست، ساختن آینده است. این راه ادامه دارد…